Piezas maestras de la poesía latina: Ovidio

Otra pieza excelente que encontramos en los poemas del exilio del pobre poeta desterrado. En concreto, es la poesía dirigida a un enemigo en el libro IV de las "Tristes", en concreto la número 9:

Si licet et pateris, nomen facinusque tacebo,
     et tua Lethaeis acta dabuntur aquis,
nostraque vincetur lacrimis sententia seris,
     fac modo te pateat paenituisse tui;
fac modo te damnes cupiasque eradere vitae                   
     tempora, si possis, Tisiphonaea tuae.
sin minus, et flagrant odio tua pectora nostri,
     induet infelix arma coacta dolor.
sim licet extremum, sicut sum, missus in orbem,
     nostra suas isto porriget ira manus.                   

 omnia, si nescis, Caesar mihi iura reliquit,
     et sola est patria poena carere mea.
et patriam, modo sit sospes, speramus ab illo:
     saepe Iovis telo quercus adusta viret.
denique vindictae si sit mihi nulla facultas,                   
     Pierides vires et sua tela dabunt.
quod Scythicis habitem longe summotus in oris,
     siccaque sint oculis proxima signa meis,
nostra per inmensas ibunt praeconia gentes,
     quodque querar notum qua patet orbis erit.                   
ibit ad occasum quicquid dicemus ob ortu,
     testis et Hesperiae vocis Eous erit.
trans ego tellurem, trans altas audiar undas,
     et gemitus vox est magna futura mei;
nec tua te sontem tantummodo saecula norint,                   
     perpetuae crimen posteritatis eris.
iam feror in pugnas et nondum cornua sumpsi,
     nec mihi sumendi causa sit ulla velim.
Circus adhuc cessat; spargit iam torvus harenam
     taurus et infesto iam pede pulsat humum.                   
hoc quoque, quam volui, plus est: cane, Musa, recessus,
     dum licet huic nomen dissimulare suum.